بگذار بگریم!
باز هم منم و هجوم حادثه های گمنامی که بی نقص تمامی مرا زیر شلاق ناتمام اشک ها
میهمان یک دنیا ناکامی درونی ام می کند. خسته ام از سردی حادثه ها...، از خاموشی
فاصله ها...، از سردی نمی شودها...، از خداحافظ ها...
باز هم منم، به جا مانده از قافله ی بی ساروان دل، که دیگر از تنهایی درونی اش
چندان وحشتی به خود راه نمی دهد... منم، ... خسته...، حسابی باران خورده ...تلخ...،
بی معنی...، حساس...، شکننده...
.
.
.
زمان از درونت فسیل می خواهد، سنگ می خواهد...،با به خاک تبدیل شدنت ، با مرگت،
راضی نمی شود. به جسمت قناعت نمی کند، روزگار ذره ذره، روحت را به اسارت جسمت می
آورد، بیچاره ات می کند، زمینت می زند، آنقدر خسته ات می کند که دیگر خستگی را نمی
فهمی ...
.
.
.
کجاست صیقل خوردن و پاکی روح؟!!! من که دارم هر چه پنجره به سمت روشنایی است را به
مرور به روی چشم هایم می بندم...، هوای احساسم بوی نا گرفته...، بوی کهنگی می
دهد...، بوی سرگیجه ... حتی تهوع!!!
کجاست تحمل سختی؟ و جلای روح و روان پدیدار شدن!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! که کورسویی
نور به تاریکی قلبم نمی تابد!
چنان درهم شکسته ام، که ردپای هر خنده ای از ترک های قلبم فرو می ریزد باورم از
ورای انگشتانم فراتر نمی رود ... حادثه در چشمانم خیمه زده راهی به مغزم نمی یابد!
.
.
.
کجاست ذره ای هوا برای آسوده نفس کشیدن؟
چرا حتی صدای گریه هایم آزارت می دهد؟
؟
؟
؟
چرا از صدای غمگینم قلب تو می گیرد؟ بگذار لااقل، هر آنچه کپک زده، در گوشه ی
احساسم، چون موریانه ای خستگی ناپذیر، تمامی مرا نشانه می رود ، لحظه ای فریاد
کنم...
بگذار بگریم...
فاطمه خجسته
نظرات شما عزیزان:
.gif){kind=small}
چشم بر هم نهادم گردش دوران گذشت / بهر یک نفر سخت و بهر دیگری آسان گذشت / روزگاری خواهد آمد با خودت نجوا کنی / یاد باد آن روزگارانی که با یاران گذشت
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت: